Перевод на языке панджаби рассказа Даниила Храмса Когда я вижу человека. Источник текста имеется здесь.
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਉਸਦਾ ਬੂਥਾ ਭੰਨਣ ਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੂਥੇ ਉੱਤੇ ਮਾਰਨਾ!
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ!
ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕੋਈ ਮਹਿਮਾਨ ਤਸ਼ਰੀਫ਼ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਉੱਤੇ ਖੜਕਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, “ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਵੋ।”
ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੰਹਿਦਾ ਹੈ, “ਜ਼ਦਰਾਸਤਵੂਈਤੇ*! ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਘਰੇ ਮਿਲ ਗਏ।”
ਅਤੇ ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਬੂਥਾ ਖੜਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬੂਟ ਉਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾ ਵਿਚ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਮਹਿਮਾਨ ਦਰਦ ਕਾਰਨ ਪਿੱਠ ਭਾਰ ਨੀਚੇ ਗਿਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜੁੱਤੀ ਦੀ ਹੀਲ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਤਕ ਕੋਈ ਬੁਲਾਏ ਨਾ, ਇੱਦਰ-ਉੱਦਰ ਅਵਾਰਾਗਿਰਦੀ ਨਾ ਕਰੋ।
ਅਤੇ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਹਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚਾਹ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਇੰਝ ਬਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਬ ਕੁੱਝ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਸਿਰ ਹਿਲਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸਕੁਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ ਮਿਲ ਰਹੀ ਇਨ੍ਹੀ ਇੱਜਤ ਲੈ ਕੇ ਹੋਰ-ਹੋਰ ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਇੱਕ ਕੱਪ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੇ ਬੂਥੇ ਉੱਤੇ ਛਿੜਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, “ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚੰਗਿਆਈ ਨਹੀ ਬਚੀ ਹੈ। ਭੱਜ ਜਾ ਇੱਥੋਂ।” ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਭਜਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।
* ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਉਸਦਾ ਬੂਥਾ ਭੰਨਣ ਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੂਥੇ ਉੱਤੇ ਮਾਰਨਾ!
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ!
ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕੋਈ ਮਹਿਮਾਨ ਤਸ਼ਰੀਫ਼ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਉੱਤੇ ਖੜਕਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, “ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਵੋ।”
ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੰਹਿਦਾ ਹੈ, “ਜ਼ਦਰਾਸਤਵੂਈਤੇ*! ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਘਰੇ ਮਿਲ ਗਏ।”
ਅਤੇ ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਬੂਥਾ ਖੜਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬੂਟ ਉਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾ ਵਿਚ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਮਹਿਮਾਨ ਦਰਦ ਕਾਰਨ ਪਿੱਠ ਭਾਰ ਨੀਚੇ ਗਿਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜੁੱਤੀ ਦੀ ਹੀਲ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਤਕ ਕੋਈ ਬੁਲਾਏ ਨਾ, ਇੱਦਰ-ਉੱਦਰ ਅਵਾਰਾਗਿਰਦੀ ਨਾ ਕਰੋ।
ਅਤੇ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਹਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚਾਹ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਇੰਝ ਬਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਬ ਕੁੱਝ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਸਿਰ ਹਿਲਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਹਾਂ ਵਿਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸਕੁਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ ਮਿਲ ਰਹੀ ਇਨ੍ਹੀ ਇੱਜਤ ਲੈ ਕੇ ਹੋਰ-ਹੋਰ ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਇੱਕ ਕੱਪ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਉਸ ਦੇ ਬੂਥੇ ਉੱਤੇ ਛਿੜਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮਹਿਮਾਨ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ, “ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚੰਗਿਆਈ ਨਹੀ ਬਚੀ ਹੈ। ਭੱਜ ਜਾ ਇੱਥੋਂ।” ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਭਜਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।
* ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ
